Wachmistrz Piotr Horbik – szef 377 Łaźni Polowej

W momencie wybuchu wojny w 1939 r. rodzina Horbików mieszkała w Duniłowiczach, w pow. postawskim, w woj. wileńskim. Piotr Horbik był komendantem posterunku Korpusu Ochrony Pogranicza w m. Zanarocze. Po napaści ZSRS na Polskę, NKWD aresztowało go 19 września 1939 r. i osadziło w więzieniu. 13.04.1940 r. deportowało żonę Zofię z dziećmi, Władysławem, Zdzisławem i Haliną, do Semijarska (Mielkombinat), w rej. beskaragajskim, w obw. pawłodarskim, w Kazachskiej SRS. W sierpniu 1941 r., po ogłoszonej „amnestii” dla Polaków, Piotr Horbik wstąpił do Armii Polskiej, z którą został ewakuowany do Persji (ob. Iran). Brał udział w kampanii włoskiej. Po zakończeniu wojny został z 2. Korpusem Polskim przewieziony do Wielkiej Brytanii i tam zdemobilizowany. Rodzina z zesłania ekspatriowała się do Polski i w czerwcu 1946 r. przyjechała do Łobza, a stamtąd została przewieziona do wsi Karów, w ówczesnej gm. Bełczna (ob. Karwowo, gm. Łobez). Piotr napisał list do siostry żony (Apanasionek), mieszkającej w USA, która już wiedziała gdzie jest Zofia i podała mu jej adres w Polsce. Siostra pomagała rodzinie przesyłając paczki z odzieżą, a mąż – paczki z żywnością. Piotr przyjechał z Anglii do kraju 26 października 1947 r. i połączył się z rodziną w Karwowie.

Horbik Piotr (1892-1969), s. Antoniego, ur. w Pasiekach (gm. Biskupice, pow. wołkowyski, woj. białostockie). Był komendantem posterunku KOP w m. Zanarocze. Areszt. 19 września 1939 r. i zesłany do łagru. Po tzw. amnestii dla Polaków został uwolniony i wstąpił do Armii Polskiej w ZSRS (nr ewid. 1892/6/III), najprawdopodobniej w Tatiszczewie, gdyż tam formowano 5. Dywizję Piechoty, a do takiej został wcielony 7 września 1941 r., z przydziałem do 5. pułku artylerii lekkiej. W lutym 1942 r. został przeniesiony do 10. pułku artylerii lekkiej 10. Dywizji Piechoty, która została ewakuowana 31 marca na Środkowy Wschód, w pierwszym rzucie. Żołnierze z portu w Krasnowodzku przepłynęli Morze Kaspijskie na statku „Agamali Ogły” i 1 kwietnia dobili do nabrzeża w Pahlevi, w Persji (ob. Iran). Stamtąd 10. pułk, już 13 kwietnia, został przetransportowany przez Irak do Palestyny, i po dwóch tygodniach dotarł do Gedery. Zgodnie z rozkazem Wodza Naczelnego 3 maja 1942 r. została utworzona 3. Dywizja Strzelców Karpackich, a po włączeniu do niej 10. pułku, tenże został przemianowany na 3. Karpacki Pułk Artylerii Lekkiej. Piotr Horbik, ze względu na wiek (miał 50 lat), został skierowany do 2. szwadronu żandarmerii etapowej. W następnym roku powierzono mu funkcję szefa łaźni polowej nr 377, którą pełnił do zakończenia wojny. Po rocznym stacjonowaniu 2. Korpusu we Włoszech, Horbik 15 sierpnia 1946 r. opuścił Włochy z 3. pal i został przetransportowany drogą lądową do Francji, następnie statkiem przez kanał La Manche do Wielkiej Brytanii. Służbę zakończył w stopniu wachmistrza, jako szef baterii 3. Karpackiego Pułku Artylerii Lekkiej. Z Anglii wrócił do kraju 26 października 1947 r. W książeczce wojskowej, wystawionej w Gryficach, podał, iż zna języki: włoski, rosyjski i niemiecki. W Karwowie pracował w dziale księgowości gospodarstwa Państwowych Nieruchomości Ziemskich, w 1949 r. przekształconych na PGR. Ck Karwowo.
Odznaczony: Brązowym Krzyżem Zasługi z Mieczami, Krzyżem Pamiątkowym Monte Cassino (46487), Medalem Wojska oraz bryt.: Gwiazdą za Wojnę 1939-1945, Gwiazdą Włoch i Medalem Wojny.

Horbik Zofia (1907-2000); c. Władysława i Zuzanny Apanasionków, ur. w Duniłowiczach. Miała brata Piotra, który pracował w sądzie w Duniłowiczach (ożeniony z Franciszką). Mieszkała w Karwowie i tam spoczywa.

Horbik Władysław (1930-2004), ur. w Postawach. Był nauczycielem w Warszawie. Spoczywa na cmentarzu parafii ewangelicko-reformowanej w Warszawie.

Horbik Zdzisław (1933-1950). Zginął w wypadku drogowym na „dalnowskiej górce” k. Dalna. Ck Karwowo.

Horbik Halina (1934) pm. Kopaczka. Ukończyła liceum pedagogiczne w Kamieniu Pom. Poślubiła Stanisława Kopaczkę. Mieszkała w Węgorzynie, gdzie pracowała jako nauczycielka w szkole podstawowej. Mieszka w Szczecinie.