Aleksander Dzbikowicz
Aleksander Dzbikowicz urodził się 29 I 1896 r. w Jeżowie pow. Brzeziny. 10 VIII 1914 r. wstąpił do Legionów Polskich; pierwszy przydział: I Brygada, I Pułk, I Bateria, 3 Kompania. W okresie służby w Legionach brał udział w następujących bitwach: pod Opatowcem, pod Czarnkowem, pod Laskami, pod Brzechowem, pod Kozinkiem i pod Przepiórowem. Został ranny w Bitwie pod Konarami 27 V 1915 r. 5 III 1917 r. ze względu na odniesione rany czasowo uznany za niezdolnego do służby. Cytat z kartoteki Legionowej: „Przy superarbitrowaniu dnia 5/III 917r w Przemyślu uznany za niezdolnego czasowo do służby, ma być odesłany do Domu Uzdrowieńców”. 22 VII 1917 r. został internowany w Szczypiornie. 12 X 1918 r. ponownie wstąpił do Legionów a następnie służył w Wojsku Polskim, głównie w artylerii. 1920 – otrzymał Odznakę Internowania w Szczypiornie; 1932 – odznaczony Krzyżem Legionowym; 1933 – odznaczony Krzyżem Niepodległości. 15 X 1925 r. otrzymał emeryturę wojskową i został przeniesiony w stan spoczynku. 1938 r. ukończył studia na Uniwersytecie Warszawskim i uzyskał tytuł lekarza weterynarii. 1 IX 1939 został powołany do Służby Wojskowej w stopniu starszego wachmistrza, przydział do Centrum Wyszkolenia i Badań Weterynaryjnych Pod koniec września 1939 r. został internowany w Rumunii. Powrót do Polski w połowie 1940 r. W 1944 r. został aresztowany przez Niemców i wywieziony do obozu Duisburg-Hamborn w Niemczech. W listopadzie 1945 r. wrócił do kraju. Następnie pracował m.in. jako Powiatowy Lekarz Weterynarii w Turku w woj. poznańskim. Zmarł 1 I 1956 roku.
