Adam Edward Leopold Wierciak – Szef Służby Materiałowej 2 Korpusu Polskiego

Opublikowano przez

(ur. 13 października 1894 w Jodłówce, zm. 17 października 1970) – pułkownik uzbrojenia, inżynier
Wojska Polskiego, działacz niepodległościowy, kawaler Orderu Virtuti Militari.

Syn Jakuba i Eugenii z domu Gisman, urodzony 13 października 1894 w Jodłówce, pow. brzeskim. 18
marca 1919, jako podoficer byłych Legionów Polskich został mianowany z dniem 1 marca tego roku
podporucznikiem artylerii. Pełnił wówczas służbę w 2 Krakowskim Pułku Artylerii Polowej. Następnie
służył w 1 Pułku Artylerii Górskiej. W jego szeregach walczył na wojnie z bolszewikami i został
odznaczony Orderem Virtuti Militari. 3 maja 1922 został zweryfikowany w stopniu porucznika ze
starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 i 270. lokatą w korpusie oficerów artylerii. W 1923 był
odkomenderowany z macierzystego pułku na studia na Politechnice Lwowskiej. W następnym roku, po
zakończeniu studiów, wrócił do pułku. 1 grudnia 1924 został awansowany na kapitana ze starszeństwem z
dniem 15 sierpnia 1924 i 88. lokatą w korpusie oficerów artylerii. W lipcu 1925 został przeniesiony do
korpusu oficerów artylerii z równoczesnym wcieleniem do Okręgowego Zakładu Uzbrojenia Nr 1 w
Warszawie i przydziałem do Artyleryjskiej Komisji Doświadczalnej. Następnie pełnił służbę w Instytucie
Badań Materiałów Uzbrojenia (Centrala Badań Poligonowych w Rembertowie). 2 grudnia 1930 został
awansowany na majora ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1931 i 7. lokatą w korpusie oficerów
uzbrojenia. W marcu 1931 został przeniesiony do Departamentu Uzbrojenia Ministerstwa Spraw
Wojskowych na stanowisko referenta. W czerwcu 1934 został przeniesiony do Kierownictwa
Zaopatrzenia Uzbrojenia na stanowisko szefa wydziału, a z dniem 1 października tego roku został
przesunięty na stanowisko zastępcy kierownika Zaopatrzenia Uzbrojenia. Na stopień podpułkownika
został awansowany ze starszeństwem z dniem 19 marca 1937 i 5. lokatą w korpusie oficerów uzbrojenia.
W marcu 1939 pełnił służbę w Biurze Przemysłu Wojennego MS. Wojsk. w Warszawie na stanowisku
szefa Wydziału Organizacji. W czasie kampanii włoskiej walczył na stanowisku szefa służby
materiałowej 2 Korpusu Polskiego, za zasługi w bitwie został awansowany na stopień pułkownika.
Był żonaty z Marią z Müllerów (1897–1953) i miał dwoje dzieci: Ewę (ur. 29 listopada 1926) oraz
Andrzeja (ur. 6 czerwca 1928).
Zmarł 17 października 1970. Został pochowany na cmentarzu parafialnym przy ul. Jagiellońskiej w
Zielonce (sektor E-20-18).
Ordery i odznaczenia

  • Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari nr 5000 – 1921
  • Krzyż Niepodległości – 2 sierpnia 1931 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”
  • Krzyż Walecznych-dwukrotnie odznaczony
  • Złoty Krzyż Zasługi – 18 lutego 1939
  • Srebrny Krzyż Zasługi – 30 listopada 1929
  • Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918-1921[1]
  • Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości
  • Krzyż Pamiątkowy Monte Cassino
  • Oficer Orderu Imperium Brytyjskiego (Wielka Brytania)